GRz 050: Bartłomiej Bonk | Co czuje zawodnik, kiedy jego medal olimpijski zmienia kolor?

No to oficjalnie. Witajcie w 2021! To niesamowite jak szybko śmignął ten poprzedni rok, pomimo wszelkich niedogodności pandemicznych i okołopandemicznych. Z jednej strony oddycham z ulgą i z nadzieją patrzę w przyszłość, bo czuję te dwie 20 w kościach, z drugiej myślę sobie, że to wcale nie był taki zły rok. Wydarzyło się wiele ciekawych rzeczy, otworzyłem drzwi i furtki, o których wcześniej nie miałem pojęcia. A czas który dała mi pandemia szczególnie w okresie wiosennym, kiedy byliśmy wszyscy zamknięci na cztery spusty bez możliwości wyjścia do lasu, spożytkowałem na ważne rzeczy, na które ciągle brakowało czasu albo energii. Między innymi przeniosłem stronę internetową, nagrałem kurs online we współpracy z CEZIS Mateusza Gawełczyka, przygotowałem cykl szkoleń Głowa Rządzi o których mówiłem w podcastach, a także poukładałem pewne idee w swoich notatkach i głowie. Co więcej miałem przestrzeń dla siebie i dla rodziny. Co tutaj najważniejsze regularnie pracowałem nad kolejnymi podcastami. W 2020 roku w eter puściłem aż 26 odcinków! Dlatego zanim przedstawię mojego pierwszego gościa w nowym roku, chciałbym skorzystać z tej okazji i nieco podsumować poprzednie 366 dni mojej podcastowej działalności. Myślę, że wypada. Nie tylko ze względu na nowy rok, ale też mały jubileusz. To 50 odcinek podcastu. Tak, tak, słuchacie właśnie 50 odcinka podcastu Głowa Rządzi. Nigdy nie sądziłem, że dotrę do tej liczby, ale oto jestem! Być może także dzięki pandemii? Kto wie. Teraz mogę śmiało mówić, że podcast zaczyna się dopiero po pięćdziesiątce! No ale wracam na ziemię, do podsumowań poprzedniego roku. Pierwszy odcinek 2020 roku miał numer 24, a gościem w nim była Oktawia Nowacka, pierwsza medalistka igrzysk olimpijskich w historii podcastu Głowa Rządzi. Po drodze pojawiali się też inni, bo nagrałem odcinek z Luizą Złotkowską, Magdą Fularczyk-Kozłowską, a także Alicją Jeromin, multimedalistką igrzysk paraolimpijskich. W roku olimpijskim, mimo braku igrzysk, było w podcaście mocno olimpijsko. Z założenia w podcaście ma być nie tylko ciekawie, ale przede wszystkim merytorycznie i mam nadzieję że tak właśnie było za sprawą psychologów i trenerów, w tym Marka Olszewskiego, Darii Abramowicz, Dagmary Budnik-Przybylskiej, Marcina Kochanowskiego, Mateusza Majchrzaka, Mikołaja Markiewicza, Karoliny Dąbrowskiej-Pawlonki oraz Ewy Serwotki i Kamila Radomskiego. Pojawiały się także odcinki niekonwencjonalne, z sędzią (Bartosz Leszczyński), dziennikarzem sportowym (Michał Pol), filmoznawcą (Patrycja Paczyńska-Jasińska) oraz rodzicami-sportowcami (Krystyna Lemańczyk-Dobrzelak i Tomasz Kaczor). W 2020 roku pojawiły się też dwa bardzo popularne odcinki, które sklasyfikowałbym jako „inspiracyjne” z Kacprem Lachowiczem i Weroniką Nowakowską. Mówiąc inspiracyjne nie zaklinam szamańsko rzeczywistości. Serio ci ludzie dają dobrą energię i siłę do działania. Osobną kategorią w podcaście są ludzie mierzący się nie tylko z przeciwnikami i samym sobą, ale też żywiołami. To Leszek Naziemiec, Tomasz Kozłowski i Krzysztof Gajewski. Prawdziwi giganci w mojej audycji, warto ich posłuchać. No i wreszcie pod koniec roku zrobiło się mocno piłkarsko, a to za sprawą Krzysztofa Ostrowskiego, Michała Dąbskiego, Łukasza Smolarowa oraz wszystkich psychologów, z piłkarskich akademii Ekstraklasy, z którymi miałem przyjemność rozmawiać podczas naszego dorocznego zjazdu. Uff! To telegraficzny skrót tego, co zrealizowałem z pasji i potrzeby serca - 26 pełnometrażowych odcinków wypuszczonych w podcastowy eter niezależnie od okoliczności. Nagrywanie podcastu to niesamowita przygoda poznawania ciekawych ludzi dążących do mistrzostwa sportowego i osobistego. Dzięki realizacji tych odcinków piekę dwie pieczenie na jednym ogniu. Pierwszą pieczeń konsumuję ja. Sorry, ale tak jest. Bo każde takie spotkanie ze starannie wyselekcjonowanym gościem to w pierwszej kolejności po prostu wielka przyjemność i nauka dla mnie. Drugą pieczeń, niemniej smaczną i soczystą, konsumujecie Wy, słuchacze i fani podcastu Głowa Rządzi, a muszę powiedzieć, że z miesiąca na miesiąc jest nas coraz więcej! Niezmiernie cieszą mnie więc sytuacje, kiedy komentujecie i wchodzicie w dyskusję na temat poszczególnych odcinków w postach w mediach społecznościowych, albo wysyłacie mi gdzieś wiadomość prywatną, albo wspieracie podcast w serwisie Patronite. Wszystko to wiele dla mnie znaczy i również podsyca moją motywację do dalszego działania. Czy nagrywałbym podcast bez słuchaczy? Pewnie tak, bo tak jak powiedziałem wcześniej w dużej mierze robię to dla siebie. Czy zachowałbym regularność w nagrywaniu, porządkowaniu i publikowaniu kolejnych odcinków? Zdecydowanie nie. Dlatego bardzo, ale to bardzo dziękuję za to, że jesteście. Za to, że będąc słuchaczem moich treści dokładacie się do moich motywacji w realizowaniu projektu pod tytułem Głowa Rządzi Podcast.

W 24 odcinku 1 stycznia 2020 roku zapowiadając wywiad z Oktawia Nowacką zacząłem odliczanie dni do igrzysk olimpijskich i paraolimpijskich w Tokio. Teraz tego nie zrobię, choć znowu mógłbym uruchomić ten wirtualny zegar. Niech życie toczy się swoim tempem. Mam nadzieję, że znajdzie swoją drogę do Tokio. Powiem tylko, że rok 2021 zaczynamy z wielkim przytupem i niemałym ciężarem, bo gościem tego odcinka jest Bartłomiej Bonk. Człowiek, który całe życie dźwigał ciężary i robił to tak dobrze, że na igrzyskach w Londynie w 2012 wywalczył brązowy medal. Miesiąc temu okazało się, że medal zmienia kolor po dopingowej wpadce i dyskwalifikacji Ukraińca Ołeksija Torochtija. A więc po Szymonie Kołeckim, Marcinie Dołędze i Anicie Włodarczyk, Bartek Bonk jest kolejnym polskim sportowcem, któremu po latach zmienia się lokata w igrzyskach olimpijskich. Jak to było i jak to jest w perspektywie Bartka Bonka? Posłuchajcie sami!

 

• Dlaczego medale zmieniają kolor?
• Z jakimi uczuciami wiąże się „podmianka” medalów u Bartka? Jak wygląda ta procedura?
• Jak często odbiera się medale igrzysk? W jakich dyscyplinach najczęściej? Dlaczego?
• Jakie są mentalne wymagania podnoszenia ciężarów?
• Jak wyglądały olimpijskie przygody Bartka?
• Dlaczego zmiana kategorii wagowej była jedną z najważniejszych decyzji w karierze Bartka?
• Jak radzić sobie z presją na pomoście?
• Dlaczego technika jest ważniejsza, niż siła, a psychika najważniejsza?
• Dlaczego w głowie Bartka trening był jak praca, a zawody jak wojna?
• Jak zawodnik sportów niszowych takich jak np. podnoszenie ciężarów może utrzymać siebie i swoją rodzinę ze sportu?
• Czy podnoszenie ciężarów musi skończyć się na stole operacyjnym?
• Czy są jakieś predyspozycje genetyczne do podnoszenia ciężarów? Czy ktoś się do tego nie nadaje?
• Jak wygląda życie Bartka od momentu zakończenia kariery sportowej?

Enjoy! Do siego roku!