Belofte
Dwaalverhalen
Het oude kerkhof in Larragh. Een eeuwige Ierse wind slijt er de tijd glad en schuurt de grafstenen naamloos. Schapen met vuil geklit haar houden het gras tussen de graven kort. De oude fragiele vrouw was me niet opgevallen.
info_outline
Vandaag voorbij
Dwaalverhalen
Iemand zal de tijd naar zijn hand moeten zetten en gaan staan boven vluchtig schijnbelang van de dunne lagen van louter dit vluchtige moment. Iemand zal dat moeten doen.
info_outline
Blik op een herfstavond
Dwaalverhalen
Een late herfstavond. Bomen buigen met de wind mee. Het water rimpelt op de rivier. De straat waar ik op uitkijk is leeg en lijkt door iedereen vergeten. Een vale maan sluiert haar, met het dunne licht van een filmdecor. Vanachter het raam waar ik zit speel ik met mijn handen regisseur.
info_outline
Hoever gaat het geloof in je eigen kind?
Dwaalverhalen
Hoever gaat het geloof in je eigen kind? Hoelang blijf je er van overtuigd dat jouw kind de nieuwe Rachmaninov is? Terwijl zelfs de nauwste familieleden het niet meer trekken om zonder zichtbare sporen van uitputting door auditieve mishandeling, te luisteren als jouw kind voor de zoveelste maal, met telkens weer dezelfde fouten, “Mieke heeft een lammetje” uit de piano probeert te rammelen?
info_outline
Zen onder herfstlucht.
Dwaalverhalen
Het water van de rivier volgde zijn eeuwige gang. Herfstbladeren in aardetinten dreven mee op de stroom of strandden achter riet en dode takken. De herfstlucht was zwaar en donker als lood. Ver weg krijste een enkele hongerige meeuw schril in haar zoekvlucht naar voedsel.
info_outline
De oude dichter
Dwaalverhalen
'Dwaalverhalen. 'De oude dichter'.
info_outline
Opgekropte frustraties
Dwaalverhalen
'Dwaalverhalen. 'Opgekropte frustraties'.
info_outline
Als zelfs voedsel geen troost meer biedt.
Dwaalverhalen
Dwaalverhalen. 'Als zelfs voedsel geen troost meer biedt'. 'Soms worden we deelgenoot van intieme ontboezemingen waarvan we meteen weten dat ze eigenlijk niet voor onze oren bestemd zijn. Elke donderdag een nieuw aflevering van Dwaalverhalen, de podcast, geschreven en gelezen door Hans van Bergen.
info_outlineEen late herfstavond. Bomen buigen met de wind mee. Het water rimpelt op de rivier. De straat waar ik op uitkijk is leeg en lijkt door iedereen vergeten. Een vale maan sluiert haar, met het dunne licht van een filmdecor. Vanachter het raam waar ik zit speel ik met mijn handen regisseur.
Elke donderdag een nieuwe aflevering van Dwaalverhalen, de podcast. Geschreven en verteld door Hans van Bergen.