door Mina Etemad
Een van de meest gevierde kwaliteiten van Prince is zijn podiumtalent, waarmee hij hele zalen omver blies. Voor wie dit nooit zelf heeft mogen aanschouwen: hier een paar optredens om je te laten verwonderen over zijn stage presence, muzikaliteit en charisma.
Nothing Compares 2 U
De souplesse waarmee hij op de piano springt, de dramatiek in zijn bewegingen, de bezieling in zijn stem… Deze bombastische opvoering van ‘Nothing Compares 2 U’ toont Prince als de monumentale popster die hij was.
Hij schreef dit nummer oorspronkelijk in 1984, waarna het op een album verscheen van The Family, een bandje dat hij bij elkaar had gebracht. Sinéad O’Connors cover uit 1990 werd een wereldwijde hit, waarna Prince het nummer meteen in zijn eigen repertoire opnam.
Als je zijn origineel hoort, dat twee jaar geleden opdook, en vervolgens deze versie bekijkt, merk je dat hij veel van O’Connor heeft overgenomen in het arrangement van het lied, maar ook wat betreft pathos. De uitvoering is nu groots en meeslepend, waar het origineel haast broos klinkt; twee kanten die deze superster in zich droeg.
Purple Rain
Het blijft gissen wat de precieze betekenis is van ‘Purple Rain’, maar als we het nummer horen zullen we allemaal wel een een gevoel van spijt en verdriet ervaren dat zowel mooi als kwetsbaar is. De lange gitaarsolo en outro laten je in dat gevoel hangen en vooral tijdens liveoptredens rekte Prince die delen, waardoor hij en de band vaak een minstens twaalf minuten durende versie van het nummer ten gehore brachten.
Tijdens dit optreden uit 2004 lijkt hij maar geen afscheid te kunnen nemen van de laatste tonen. Telkens weer roept hij ‘one more time’ om nog eens het ooh-gedeelte samen met het publiek in te zetten. Vooral rond de tiende minuut is er een kippenvelmoment wanneer hij overweldigd lijkt door de liefde en energie die hij van zijn fans krijgt.
America
Hoewel Prince tijdens liveshows het meest op zijn gitaar of achter de piano is te zien, kon hij meerdere instrumenten bespelen (op zijn eerste album, waar hij alles zelf deed, waren dat er 27). Tijdens dit optreden is zijn sicke drumsolo de kers op de taart van een dynamische uitvoering van het nummer ‘America’.
Bonusfeitje: in het begin van zijn carrière liet Prince zijn show elke avond filmen en bekeek het materiaal nadat hij van het podium afstapte meteen terug om te zien wat er volgende keer beter kon.
While My Guitar Gently Weeps
In onze aflevering noemden we dit legendarische fragment al waarin Prince de show steelt. In 2004 werden hij en George Harrison opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame. Aan die laatstgenoemde brachten meerdere artiesten een muzikale hommage door ‘While My Guitar Gently Weeps’ te spelen. Tijdens de repetities was een van de andere gitaristen zo brutaal om de gehele solo te claimen, maar tijdens het daadwerkelijke optreden is het gelukkig Prince die die taak op zich neemt – en hoe. Zijn solo is niet alleen een muzikaal hoogtepunt; zijn vervoering in dat moment is voelbaar, evenals de blijdschap van Tom Petty en Dhani Harrison (zoon van) dat ze met deze grootheid mogen spelen.
De perfecte uitsmijter is hoe Prince zijn gitaar aan het eind de lucht in gooit, die niet naar beneden lijkt te komen. Jarenlang is er gespeculeerd over waar die gitaar is gebleven (alvast naar de hemel, wachtend tot Prince zich bij hem zou voegen?), maar inmiddels is het prozaïsche antwoord bekend: zijn gitaartechnicus ving de gitaar op.